Fyrir hverju snobbar þú?

Á hverjum morgni vaknar þú á einhverjum stað sem þú telur þig eiga eða hafa valið sem þinn í lengri eða skemmri tíma.Þú notar klósett og burstar tennur, þværð þér og klæðir þig. Allt þetta þarfnast ýmissa hluta sem þú telur vera þína eigin eða ætlaða þér. Svo færðu þér kannski morgunmat og lest blöðin. Hvoru tveggja virðist þitt á þeirri stundu.

Hins vegar er ekkert í rauninni þitt eða mitt. Allt er bara það sem það er og það er hluti af mun stærra samhengi en því hver á hvað. Eignarrétturinn skiptir engu máli. Hann er eyðandi afl. Að borga fyrir hlutina uppsett verð flækir annars mjög einfaldan veruleika. Allir hlutir eru sameiginlegir og hafa átt sér marga eigendur og mörg líf ef út í það er farið.

Tannkremið til dæmis. Í fyrstu er það bara hugmynd einhvers einhvers staðar. Svo er það hráefni sem sennilega er í eigu margra. Svo þegar það er saman komið í verksmiðjunni verður það eign eigenda hennar. þaðan fer það svo til heildsalans sem á það um stund. Frá honum til smásalans. Þú kaupir það og ferð með það heim til þín. Nú átt þú það. Í hvert skipti sem þú notar það gefurðu til baka svolítinn hluta af þessu tiltekna tannkremi. Þú þiggur og gefur í hvert einasta skipti sem þú gerir eitthvað.
Þetta á við um allt sem er. Hluti, hugmyndir og jafnvel tilfinningar.

Allt sem er hefur verið og mun verða.
Þetta er allt ein hringrás og þú ert aðeins örlítil arða af öllu því sem er.
Maðurinn er ekki efstur í ímynduðum píramída heldur staðsettur einhvers staður á hringferlinum sem er á stöðugri hreyfingu og þess vegna hvorki mikilvægari eða ómerkilegri en neitt annað

Það sem skiptir máli: Við - saman - okkar - allra - allt - heild -
Það sem skiptir ekki máli: ég/þú - einn/eitt - mitt/þitt

Allt sem við gerum hefur afleiðingar. Í hvert skipti sem við gerum eitthvað sem gengur þvert á innri sannfæringu, siðferði eða brýtur gegn almannaheill með einhverjum hætti erum við að raska hringferlinu. Þetta á við um allt.

Að bregðast ekki við innrás segjum hvítabjarnar í mannabyggð með náttúrulegum hætti heldur fara af stað með einhvern fáránlegan farsa til þess að við lítum betur út í augum einhverra sem við óttumst eða snobbum fyrir er dæmigerð hegðun sem raskar jafnvægi alls sem er. Samt gerum við þetta öll - snobbum jafnvel bæði upp og niður ef því er að skipta.

Að verja sig með orðum eða gjörðum er eðlilegt, náttúrulegt. Að verða reiður og gusa úr sér er eðlilegt, náttúrulegt. Hvoru tveggja er gagnlegt þegar upp er staðið. Hins vegar er skaðlegt að brugga öðrum eða öðru launráð og dvelja við illgirnislegar hugsanir. Að segja hlutina opinskátt er heiðarlegt, þarft, eitthvað sem kemur af stað hreyfingu og þess vegna gagnlegt.

Já-fólk og hamingju-hórur eru því huglaust fólk en ekki þroskað, í betra jafnvægi, jákvæðara eða betra en annað fólk. Að þykjast alltaf vera jákvæður og sanngjarn, yfirvegaður og hamingjusamur er hræsni og lygi og þess vegna skaðlegt athæfi.

Vertu leiður þegar þú ert leiður, reiður þegar þú ert reiður og komdu hreint fram.
Þá nýturðu þess svo miklu betur að vera glaður þegar þú ert glaður og hamingjusamur og jákvæður þegar þú ert í alvöru hamingjusamur.

xxx
Fía litla