Vitiði

það eru smá svona söngleikja-dívu-tendensar í mér.

Ég get sagt ykkur það að þegar ég er að gera húsverkin og skipuleggja líf hinna fjögurra sem ég bý með um leið og ég reyni að láta skipulagið á mínu eigin ganga einhvern vegin upp - þá bara stundum ræð ég sko ekkert við mig og brest bara í söng út um alla íbúð.

Til dæmis í gær þá var ég að þvo ofnskúffu í vaskinum og skrifa innkaupalista og láta Jónheiði læra og skammast í Þóri og reyna að hringja í Óla til að minna hann á að kaupa brauð á heimleiðinni - og þegar ég opnaði ruslafötuna af einhverju tilefni sem ég man sko ekki lengur hvað var og sá að hún var ennþá stútfull upp í lok þótt ég væri búin að biðja Valdimar 4 sinnum um að fara með það út - þá bara allt í einu byrjaði það.

Með uppþvottaburstann í hendinni bara tók ég á rás og söng alveg neðan úr maga lítinn lagstúf með frumsömdum texta í svona englafalsettu - ég man ekki sjálf orðin en ef þið ímyndið ykkur þetta í slow-motion

Fertug kona í ágætum holdum - en ekki alveg eins vel gefin á hæðina kannski - með hvítan uppþvottabursta snýr sér á hæl og líður um eldhúsgólfið í söng og um leið og hún snýr sér skilur burstinn eftir glitrandi vatnsdropaslóð í lausu lofti sem fangar sólargeislana sem með lagni hafa náð að svindla sér leið inn um langskitna gluggana þannig að eitt augnablik lýsir undurfagur regnbogi upp litla húsið og börnin stoppa og horfa í andaktug á þessa sjón með litlu munnana sína galopna svo að munnvatnsdropar sjá sér leik á borði að gægjast út í frelsið þarna úti og......................................................................

Glætan! Ég HATA söngleiki! Ekkert er eins fíflalegt!

Jæja! - ég ætti kannski bara að halda áfram með ritgerðina.
Er nokkuð títt annars???